Δεν είναι ποτέ αργά να κατοχυρωθείς ως «έννοια», ως νομική υπόσταση, ως άνθρωπος εν πάση περιπτώσει. Και τι πιο όμορφο στον κόσμο, από το να περιμένεις την ελληνική πολιτεία να «αγκαλιάσει» την ιδιαιτερότητά σου. Μια καθυστέρηση χρόνων άλλωστε ήταν πάντα το κουσούρι της σε κοινωνικά ζητήματα. Δεν είναι μόνο η ωρίμανση των ομολόγων βλέπετε, υπάρχει και η «ωρίμανση» του προβλήματος των αστέγων.
Η κρίση, όπως δείχνουν στοιχεία που συνέλεξε πρόσφατα η Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Κλίμακα» έχει αλλάξει το «παραδοσιακό» προφίλ των αστέγων –όχι ότι επισήμως γνωρίζαμε ποιο είναι αυτό. Σε μια αύξηση περίπου 25% του πληθυσμού των αστέγων έρχεται τώρα να προστεθεί η γενιά των «νεοαστέγων»: η ανεργία, τα χαμηλά εισοδήματα και οι απούσες υπηρεσίες ψυχολογικής και κοινωνικής στήριξης οδηγούν ανθρώπους με «πτυχία», ασφαλή και μόνιμη στέγη, στο δρόμο. Εκεί, τμήματα μικρομεσαίων οικονομικά στρωμάτων συναντούν πλέον τους παλιούς, παραδοσιακούς «κλοσάρ»: εκείνους με ψυχικές διαταραχές καθώς και τους πρόσφυγες και μετανάστες που μετατρέπονται σε αστέγους από τους «συνεπείς» κρατικούς μηχανισμούς υποδοχής, «πρόσβασης» σε άσυλο κ.λπ.