![]() |
πηγή φωτό |
Του Χρήστου Σύλλα
Ένας
μεταξικός νόμος του 1937, μια «σκιώδης» για ορισμένους καταγγελία από το
Σωματείο Ελλήνων Τεχνικών Θεάτρου, πρωτοφανής ενεργοποίηση του δήμου της Αθήνας
και παραλίγο λουκέτο σε δεκάδες θεατρικούς χώρους. Προς το παρόν, με ομόφωνο ψήφισμά
του, ο δήμος αποφάσισε τη μετάθεση της σφράγισης των θεάτρων χωρίς άδεια και
των συναφών σκηνών για ένα τρίμηνο, καθώς και την παράλληλη συγκρότηση
επιτροπής η οποία θα κάνει προτάσεις για αναθεώρηση του νομικού πλαισίου· η
νεοσύστατη ένωση χώρων πολιτισμού Αθήνας (ΕΧΠΑ) έχει, μεταξύ άλλων, αναλάβει
τη συγκεκριμένη δουλειά.
Ωστόσο, οι
μέρες αναστάτωσης που προηγήθηκαν του ψηφίσματος του δήμου αποτυπώνουν ένα
ενδιαφέρον ψηφιδωτό σχετικά με την θεατρική πιάτσα. Ιδιοκτησιακά συμφέροντα,
συντεχνιακές επιδιώξεις και πολιτικάντικες συμπεριφορές στο γνώριμο πια φόντο
μιας πόλης, διαλυμένης ψυχολογικά, υλικά και αισθητικά· που έχει όμως τις
στιγμές της.
«Τι
ωραία, είμαστε κι εμείς εδώ να διαδηλώσουμε υπέρ των μικρών χώρων», λέει
ειρωνικά η ηθοποιός Φανή Απ., «σπάζοντας» την ομοιογενή ατμόσφαιρα έξω από το
δημαρχείο, την ημέρα του σχετικού δημοτικού συμβουλίου. «Εντάξει, είμαστε υπέρ
του να μην σφραγίσουν τους μικρούς χώρους γιατί νέα παιδιά όπως εμείς, νέες
θεατρικές ομάδες, βρίσκουν κάποια διέξοδο εκεί. Ωστόσο, μας ενοχλεί πως στην
‘αναστάτωση’ των τελευταίων ημερών λείπουν κομμάτια μιας μεγαλύτερης συζήτησης:
οι περισσότεροι δεν έχουμε χρήματα και συνήθως αναγκαζόμαστε σε συμφωνίες όπου
υποχρεωνόμαστε να πληρώνουμε στους χώρους κάποια ποσά ως πλαφόν· χρήματα που
αφορούν το ‘νοίκι’ κατά τη διάρκεια προετοιμασίας μιας παράστασης (για τις
πρόβες) ή χρήματα ανάλογα με την προσέλευση. Πολλές φορές μπαίνουμε και μέσα.
Δεν βλέπω κανέναν να μιλάει γι’ αυτό», καταλήγει.