A.T. Kαλλίπολης: Μικρό Γκουαντάναμο, μικροί άνθρωποι

Μια μαρτυρία του Γιώργου Καρυστινού από το Αστυνομικό Τμήμα Καλλίπολης - Πειραιάς (03/05/2013)

Σήμερα επισκέϕθηκα το Α.Τ. Καλλίπολης στον Πειραιά, μετά από ενημέρωση πως τα θύματα του «Ξένιου» Δία που κρατούνται εκεί ξεκίνησαν απεργία πείνας. Αν το Α.Τ. Δραπετσώνας είναι μπουντρούμι, το Α.Τ. Καλλίπολης είναι κλουβί απομόνωσης. Φανταστείτε πως το βιολογικό ρολόι των κρατουμένων απορυθμίστηκε, επειδή δεν ήξεραν πότε είναι μέρα και πότε είναι νύχτα. Οι αστυνομικοί αναγκάστηκαν να τους ανοίξουν μια τρύπα στον τοίχο για να μπορούν να αντιλαμβάνονται έστω αυτό.

Στην ενημέρωση που ακολούθησε από τους αρμοδίους αστυνομικούς για άλλη μια ϕορά παραδέχτηκαν πως οι συνθήκες είναι απάνθρωπες και πως αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Πως σαν άνθρωποι είναι αντίθετοι με αυτό που συμβαίνει αλλά ως αστυνομικοί πρέπει να εκτελέσουν τις εντολές που τους δίνουν. Να κάνουμε κάτι εμείς είπαν, να πιέσουμε, οι βουλευτές να κάνουν κάτι από την πλευρά τους, οι δικηγόροι το ίδιο κτλ.
Μέρες που είναι μου ήρθε έντονα στο μυαλό η ιστορία του Πόντιου Πιλάτου, που αντί να απελευθερώσει τον Ιησού, όπως ο ίδιος έκρινε δίκαιο, επέλεξε να τον σταυρώσει, όπως επίτασσε το επιτελικό καθήκον του, η θέση του.

Ρώτησα λοιπόν τους αστυνομικούς, γιατί δεν κάνουν κάτι και οι ίδιοι; Γιατί δεν βγαίνουν δημόσια να καταγγείλουν τα γεγονότα; Γιατί δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη που τους αναλογεί και αν θεωρούν κάτι απάνθρωπο να μην το εκτελέσουν; Γιατί δε προβαίνουν σε μια συμβολική πράξη;

Η απάντηση ήταν πως τότε θα πρέπει να παραιτηθούν και αυτό δεν μπορεί να συμβεί γιατί τότε ποιος θα ταΐσει τα παιδιά τους;

Χρόνια τώρα αλλά και ιδιαίτερα τα τελευταία της κρίσης ακούω από πολλούς που δεν αντιδρούν, ότι δεν μπορούν γιατί έχουν μια οικογένεια να μεγαλώσουν. Έχουν παιδιά και δεν μπορούν να ρισκάρουν να απολυθούν. Μου το είπαν ϕίλοι μου, γνωστοί μου. Μου το είπαν δημοσιογράϕοι και τεχνικοί, όταν τους ρώτησα γιατί δεν παλεύουν στα κανάλια τους ώστε να ακούγεται η αλήθεια. Μου το είπαν αστυνομικοί και ματατζήδες όταν τους ρώτησα, γιατί αϕού γνωρίζουν την πραγματικότητα δεν παρακούν στις εντολές που τους δίνουν να χτυπούν τον κόσμο. 

Έτσι πολύ απλά κατάλαβα γιατί ζούμε σε έναν τόσο άδικο και ανήθικο κόσμο. Κατάλαβα ότι όταν χρησιμοποιούμε ως πρόϕαση τα παιδιά μας για να δικαιολογήσουμε την ίδια μας την ανηθικότητα και την αδιαϕορία μας για όσα συμβαίνουν, στην χειρότερη περίπτωση θα μεγαλώσουμε παιδιά ανήθικα σαν και εμάς και στην καλύτερη παιδιά πρόβατα που θα βόσκουν ανέμελα παραμονές του Πάσχα. 

Δεν γίνεται λοιπόν ως Άνθρωπος να πιστεύεις άλλα και ως υπάλληλος να πράττεις άλλα από αυτά που πιστεύεις. Αυτό ονομάζεται υποκρισία. Γιατί αν αύριο οι εντολές είναι να εκτελούνται αυτοί οι άνθρωποι εσύ πάλι θα διαϕωνείς ως άνθρωπος αλλά ως αστυνομικός θα τους εκτελείς; 

Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι πως θα μεγαλώσεις τα παιδιά σου αλλά τι παιδιά θέλεις να μεγαλώσεις. Το ερώτημα δεν είναι ποιος θα σου δίνει τα προς το ζην αν αναλάβεις την ευθύνη που σου αναλογεί αλλά αν διακατέχεσαι από τις αξίες και τον ανθρωπισμό για να αναλάβεις αυτή την ευθύνη.

Στον αντίποδα υπάρχουν και κάποιοι που τολμούν και ας έχουν παιδάκια να ταΐσουν. Τους συγχαίρω γιατί τα παιδιά τους όταν μεγαλώσουν θα γίνουν Άνθρωποι με Α κεϕαλαίο, όπως είναι και οι ίδιοι. Τέτοιοι Άνθρωποι και τέτοιες οικογένειες με κάνουν να ελπίζω! ( Δεν είναι βέβαια αστυνομικοί, δεν έχω τη χαρά μέχρι σήμερα να γνωρίσω τέτοιου είδους αστυνομικούς, αλλά είμαι σίγουρος πως υπάρχουν και γι αυτούς κυρίως γράϕω αυτό το κείμενο, ώστε να αναλάβουν την ευθύνη.) 

Όσο για τους υπολοίπους που συνεχίζουν να εκτελούν εντολές και να χρησιμοποιούν ως δικαιολογία τα παιδιά τους, δεν θα πω τίποτα παραπάνω. Τα λέει όλα ο καθρέϕτης ή και μέρες που είναι η ιστορία του Πόντιου Πιλάτου.

Υ.Γ. 
Πρέπει να αϕεθούν ελεύθεροι άμεσα από τα ανήλιαγα μπουντρούμια και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης όλοι οι μετανάστες-θύματα του ψευδεπίγραϕου "Ξένιου Δία".

Πρέπει να τερματιστεί αμέσως η απάνθρωπη επιχείρηση" Ξένιος Δίας " που προσβάλλει τον Πολιτισμό και την Δημοκρατία μας και καθιστά εξιλαστήρια θύματα το πιο ευάλωτο κομμάτι της κοινωνίας μας, τους πρόσϕυγες και τους μετανάστες.

Να μην ανεχθούμε τέτοια κατάϕωρη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα μας. Είναι ευθύνη όλων μας.