Βιρμανία: οι φυλακές άνοιξαν η δημοκρατία ακόμα περιμένει

του Γιώργου Βλαβιανού

Τα τελευταία πενήντα χρόνια, η Βιρμανία ήταν χώρα αποκλεισμένη από τον έξω κόσμο. Η στρατιωτική χούντα κυβέρνησε με σιδηρά πυγμή, τη βία και τα όπλα. Ο αγώνας των Βιρμανών για δημοκρατία αντικατοπτρίζεται χρόνια τώρα στο βλέμμα της Αούνγκ Σαν Σου Κι, της θρυλικής αυτής λιγνής προσωπικότητας, που παρέμεινε σε κατ’ οίκον περιορισμό επί εικοσαετία, μέχρι την οριστική (;) απελευθέρωσή της πριν από λίγους μήνες.


Έμειναν ιστορικές πριν από λίγα χρόνια οι προσπάθειες βουδιστών μοναχών που κατέκλυζαν καθημερινώς τους δρόμους της Ρανγκούν ζητώντας μεταρρυθμίσεις. Οι καθ’ όλα ειρηνικές διαδηλώσεις τους στις οποίες συμμετείχαν τελικώς και απλοί πολίτες κατεπνίγησαν στο αίμα. Χαρακτηριστική ήταν η εικόνα της δολοφονίας ενός Ιάπωνα φωτογράφου που έκανε τον γύρο του κόσμου. Πλάνα και φωτογραφίες τραβούσαν θαρραλέοι Βιρμανοί φωτοειδησεογράφοι που εισήγαγαν λαθραία στη χώρα μικρές κάμερες. Λαθραία εξήγαγαν και το υλικό τους…

Χθες σε μία κίνηση που δείχνει ότι συνεχίζεται η προσπάθεια να μεταστραφεί η δυτική κοινή γνώμη ώστε να ελαττωθούν οι οικονομικές κυρώσεις προς την ασιατική χώρα που αντιμετωπίζει πλέον τεράστια οικονομικά προβλήματα, η κυβέρνηση απελευθέρωσε έναν ικανό αριθμό αντικαθεστωτικών. Ο συνολικός αριθμός των ανθρώπων που αφέθησαν ελεύθεροι δεν έγινε γνωστός.

Στη Βιρμανία λειτουργούν 43 φυλακές και άγνωστος αριθμός στρατοπέδων συγκεντρώσεως όπου οδηγούνταν κρατούμενοι φοιτητές, δημοσιογράφοι και αντιφρονούντες έπειτα από δίκες-παρωδίες στις οποίες τους απαγορευόταν οιαδήποτε δικηγορική συνδρομή. Από τα πλέον γνωστά ονόματα που απελευθερώθηκαν ήταν ο Πο Γιου Τουν, μέλος της θρυλικής πλέον Οργάνωσης των Νέων του 1988, οι οποίοι οργάνωσαν τις διαδηλώσεις για τη δημοκρατία και την ελευθερία της χρονιάς εκείνης. Οι προσπάθειές τους κατεστάλησαν με βία από τον στρατό και πολλοί φοιτητές άφησαν την τελευταία τους πνοή στους δρόμους της Ρανγκούν. Ο Πο συνελήφθη το 1989 και παρέμεινε στις φυλακές για 15 χρόνια. Απελευθερώθηκε το 2004 και συνελήφθη για μία ακόμη φορά το 2007, όταν θεωρήθηκε ο ηθικός αυτουργός διαδηλώσεων για την αύξηση της τιμής των καυσίμων που επέβαλε η χούντα. Καταδικάσθηκε σε 65 χρόνια κάθειρξη το 2008.

Σύμφωνα με ανακοίνωση του Εθνικού Συνδέσμου για τη Δημοκρατία, ακόμη σήμερα βρίσκονται στις φυλακές περισσότερα από 400 μέλη του κόμματος της Αούνγκ Σαν Σου Κι που είχε κερδίσει τις εκλογές του 1990, όμως ποτέ δεν κατόρθωσε να κυβερνήσει. Η ηγέτις της αντιπολίτευσης πέρασε τα 15 από τα τελευταία 21 χρόνια σε απόλυτη κατ’ οίκον απομόνωση -ούτε τα παιδιά της μπορούσαν να τη δούν- μέχρι την τελική απελευθέρωσή της τον Νοέμβριο του 2010. Ο συνιδρυτής του κόμματος, Γουίν Τιν απελευθερώθηκε το 2008 ύστερα από 19 χρόνια.

Το ερώτημα που τίθεται σήμερα είναι αν έπειτα από έναν χρόνο πολιτικής μεταβατικής κυβέρνησης έχει αλλάξει κάτι στη Βιρμανία. Οι εξόριστοι Βιρμανοί κρατούν μικρό καλάθι. Στο εσωτερικό της χώρας διακρίνουν οι ειδικοί να εξελίσσεται αδυσώπητη μάχη ανάμεσα στους μεταρρυθμιστές και τους σκληροπυρηνικούς. Παρά την έντονη διαμάχη τους έχουν γίνει ουσιαστικές κινήσεις, ισχυρίζονται αντικειμενικοί παρατηρητές, που μπορεί να οδηγούν σε αισιόδοξες σκέψεις για το μέλλον. Οι πολιτικοί κρατούμενοι απελευθερώθηκαν χωρίς όρους. Ο αριθμός τους υπολογίζεται στο 30% περίπου αυτών που κρατούνται. Επίσης αυτό το χρονικό διάστημα πέρασε σειρά νόμων που δίνουν τη δυνατότητα σχηματισμού συνδικαλιστικών οργανώσεων στη Βιρμανία, πράγμα αδιανόητο έως σήμερα. Ίσως με τον τρόπο αυτό για πρώτη φορά μετά το 1962 οι Βιρμανοί βιομηχανικοί εργάτες αποκτήσουν δικαιώματα. Επίσης δίνεται πλέον η δυνατότητα διδασκαλίας στην εθνική διάλεκτο μειονοτήτων που ζουν στη χώρα και νομιμοποιείται μία μορφή ιδιωτικής εκπαίδευσης. Προτεραιότητα της κυβέρνησης είναι να ρυθμίσει τα της οικονομίας, να προωθήσει το εμπόριο, να μειώσει τους δείκτες ανεργίας και να αυξήσει το βιοτικό επίπεδο του απλού Βιρμανού.

Αναδημοσίευση απο το μπλογκ των εργαζόμενων του Επενδυτή