Κ. Σημίτης: «Η Ελλάδα δεν εξαπάτησε»

Του Κώστα Σημίτη από τη Le Monde

Είναι σημαντικό να αποσαφηνίσουμε τα γεγονότα που σχετίζονται με την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ, ώστε να επιτραπεί έτσι η καλύτερη κατανόηση του "ελληνικού προβλήματος", σε μια κρίσιμη στιγμή, κατά την οποία οι σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ Ελλάδας και ΕΕ έχουν διαταραχθεί. Σε μια συνέντευξή του στο TF1, ο Νικολά Σαρκοζύ, ο ηγέτης του Γαλλικού κράτους, αξιολόγησε ως "ψεύτικα" τα στατιστικά στοιχεία που παρείχε η Ελλάδα κατά την είσοδό της στην ΟΝΕ. Μάλιστα δήλωσε πως η ένταξη της χώρας στην Ευρωζώνη ήταν ένα "λάθος" που διαπράχθηκε από τις κυβερνήσεις της εποχής, των οποίων ο ίδιος δεν ήταν μέλος.

Ας θυμηθούμε τα γεγονότα: τα κριτήρια ένταξης ορίζονται από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και αφορούν στο δημοσιονομικό έλλειμμα (κατώτερο του 3% του ΑΕΠ), τον πληθωρισμό, τα επιτόκια και την σταθεροποίηση της συναλλαγματικής ισοτιμίας. Η υλοποίησή τους πιστοποιείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), ενώ η απόφαση για την ένταξη λαμβάνεται από τους Υπουργούς Οικονομικών στα πλαίσια του Συμβουλίου Υπουργών Οικονομικών (ECOFIN).

Η Ελλάδα προσχώρησε την Ευρωζώνη βάσει των επιδόσεών της όπως αυτές αξιολογήθηκαν το 1999. Το 2004, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, που προέκυψε κατόπιν εκλογών, προχώρησε σε αναδρομική αλλαγή των κανόνων που εφαρμόζονται σχετικά με τα έξοδα για την άμυνα: αυτά τα έξοδα δεν καταχωρίζονταν πλέον βάσει την ημερομηνίας παράδοσης του εξοπλισμού -όπως ισχύει στις ευρωπαϊκές χώρες-, αλλά βάσει την ημερομηνίας παραγγελίας. Κατά συνέπεια, σημαντικά ποσά που θα έπρεπε να εντάσσονται στον προϋπολογισμό μετά το 2004, εγγράφτηκαν σαν έξοδα της προηγούμενης περιόδου, με αποτέλεσμα να "φουσκώσει" το έλλειμμα αυτής της περιόδου.

Πολλές φορές καταγγείλαμε αυτή την υποκινούμενη από μικροπολιτικά συμφέροντα απάτη. Είναι κρίμα που ο κ. Σαρκοζύ επανέρχεται σε αυτό το συλλογισμό, εκτός κι αν εκφράζει αμφιβολίες σχετικά με την αξιοπιστία των υπηρεσιών της Επιτροπής και της ΕΚΤ. Εξάλλου, παρέλειψε να σημειώσει μια λεπτομέρεια που αποδεικνύει την κακή πίστη που χαρακτηρίζει αυτή τη συζήτηση: το δημοσιονομικό έλλειμμα της Γαλλίας την περίοδο της ένταξής της το 1997 (εκτιμάται σε 3,3% του ΑΕΠ) ήταν ανώτερο από της Ελλάδας (3,1%). Μπορούμε να ελπίζουμε πως η εμμονή για τα στατιστικά στοιχεία θα παραχωρήσει τη θέση της σε ωριμότερη σκέψη, επικεντρωμένη στις συνθήκες που είναι αναγκαίες για να διασφαλιστεί η συνύπαρξη χωρών με διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης στα πλαίσια μιας νομισματικής ένωσης. Μοιάζει να είναι ο μόνος δρόμος, ικανός να εγγυηθεί την συνέχιση της ευρωπαϊκής προοπτικής.