Ο κύριος Παύλος (δεν αναφέρω το πραγματικό του όνομα), 55 ετών, άνεργος εδώ και καιρό, επιβιώνει κάνοντας δουλειές του ποδαριού. Μερεμέτια, καθάρισμα κήπων, βαψίματα κ.λπ. 200 περίπου ένσημα του λείπουν για να πάρει σύνταξη με «βαρέα και ανθυγιεινά». Ένσημα όμως κανείς δεν του κολλά. Αξιοπρεπής και εξαιρετικά ήπιος ως χαρακτήρας, στα όρια της ανοησίας μερικές φορές, δεν διεκδικεί απλώς υπομένει. Εξασφαλίζει τον επιούσιο είτε από τα συσσίτια της Εκκλησίας και του Δήμου, είτε από «ένα πιάτο φαί» που του προσφέρουμε όσοι τον γνωρίζουμε.
Από τις περιστασιακές δουλειές και από τα… δανεικά που ζητά κλαίγοντας, εξασφαλίζει το ενοίκιο μιας «τρύπας» όπου διαμένει ώστε να μην κοιμάται στα παγκάκια.
Αφού είδε ότι το μέλλον στην Ελλάδα προοιωνίζεται μαύρο και άραχλο, αποφάσισε να φύγει εργάτης στην Ολλανδία όπου διαμένει εδώ και λίγο καιρό η κόρη του. Συγκεντρώνει τα απαραίτητα έγγραφα και πηγαίνει στο Τμήμα Ασφαλείας του Αστυνομικού Τμήματος κάπου στην Ν.Α. Αθήνα, για να εκδώσει καινούργια ταυτότητα, το μεσημέρι μιας Πέμπτης.
Οι χειροπέδες
Αφού πληκτρολογούν το όνομά του στο κομπιούτερ του λένε:
«Περιμένετε λίγο…», περιμένει και περιμένει και μετά από καμιά ώρα ένας ένστολος νεαρός αστυνομικός τον πλησιάζει και του ανακοινώνει επισήμως ότι συλλαμβάνεται. Στήλη άλατος ο κύριος Παύλος.
«Μα γιατί; Τι έκανα;», ρωτά τρέμοντας.
«Δεν ξέρω, έτσι λέει το κομπιούτερ, εκκρεμεί ένταλμα σύλληψής σας», του απαντά αγέρωχα αλλά και λίγο αμήχανα ο νεαρός αστυφύλακας.
Επισήμως φιλοξενούμενος πλέον της Ελληνικής Αστυνομίας, οδηγείται στο κρατητήριο του τμήματος. Μες 'την απελπισία του αναμένει την εξήγηση της σύλληψής του. Έπειτα από κάμποσες ώρες, του ανακοινώνουν ότι θα μεταχθεί στην ΓΑ.ΔΑ. και ότι συνελήφθη για χρέη προς το Δημόσιο. «Ποιά χρέη βρε παιδιά, εγώ δεν χρωστάω τίποτα…». Παρά τις διαμαρτυρίες που ψέλλιζε, του φορούν χειροπέδες και τον βάζουν στο περιπολικό. Λίγο αργότερα καταλήγει στην λεωφόρο Αλεξάνδρας, τον «παρκάρουν» σε ένα γραφείο και αργά το βράδυ, αφού καταγράφουν τα στοιχεία του, του ανακοινώνουν ότι την επομένη θα μεταχθεί στον Εισαγγελέα. Του γνωστοποιούν δε, ότι το χρέος του είναι προς το ΙΚΑ και φτάνει τα 2.800 ευρώ! Πριν διανυκτερεύσει στο νέο του κατάλυμα, με παίρνει τηλέφωνο.
«Κύριε… δολερέ (μου μιλούσε πάντα στον πληθυντικό) με έχουν πιάσει…» μου ανακοινώνει με αναφιλητά. «Για χρέη προς το ΙΚΑ. Μα εγώ δεν χρωστάω…». Του συστήνω ψυχραιμία, είναι η εύκολη συμβουλή των απ’ έξω στους μέσα. Του θυμίζω ότι έχει κι ένα φίλο δικηγόρο και να επικοινωνήσει αμέσως μαζί του.
Από εκείνη την στιγμή δεν ξαναμίλησμε. Δεν απαντούσε στις κλήσεις μου επειδή του αφαιρέθηκε το κινητό. Προσπάθησα να μάθω τι συμβαίνει αλλά για την δημόσια διοίκηση ένας άνθρωπος που απλώς τον λένε Παύλο Π., δεν είναι γνωστός στο ευρύ κοινό, δεν έχει καν ανθρώπους να του συμπαραστέκονται, προφανώς δεν υπάρχει. Και αν υπάρχει κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να ασχοληθεί μαζί του ξημερώματα.
Το στριπτίζ της αξιοπρέπειας
Την Παρασκευή πια κι ενώ είχε φτάσει το μεσημέρι, ενοχλώντας οποιονδήποτε αρμόδιο και αναρμόδιο μπορούσα να βρω, μαθαίνω ότι ο κύριος Παύλος, κατά την διάρκεια του ελέγχου, συλληφθέντων για διάφορα αδικήματα, αρνήθηκε να ξεγυμνωθεί μπροστά τους. Με «απειλές» ότι θα διωχθεί για αντίσταση κατά της αρχής κ.λπ. τελικά το έκανε κλαίγοντας και παρακαλώντας να μην του αφαιρέσουν την ελάχιστη αξιοπρέπεια που του είχε απομείνει. Οι κανονισμοί όμως είναι κανονισμοί… Αργότερα στο κρατητήριο επιχείρησε, χρησιμοποιώντας την μπλούζα του, να κρεμαστεί από τα κάγκελα. Δεν τον «άφησαν» άλλοι συγκρατούμενοί του. Δεν ξέρω αν το έκανε στ' αλήθεια ή αν ήθελε να τραβήξει την προσοχή σαν μια ύστατη πράξη απελπισίας.
Η δε υπηρεσία, πάντως, τον έβγαλε από το κελί και τον έβαλε σε ένα γραφείο για να τον επιτηρούν οι αστυνομικοί, η στάση των οποίων άλλαξε άρδην. Από τα κρουασάν και τα μπουκαλάκια νερό που τους πέταγαν στο πάτωμα του κελιού, ή τις «χριστοπαναγίες», τις απειλές και τις σφαλιάρες, έγιναν ευγενικοί. Του έφεραν σάντουιτς, τον κέρασαν καφέ, του έδωσαν Ντεπόν, του επεσήμαναν ότι αυτά που κάνει είναι κουταμάρες και του έδωσαν και άλλες… πατρικές συμβουλές.
Γράψε λάθος!
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας οδηγήθηκε στην υπηρεσία Σήμανσης στην λεωφόρο Καβάλας. Φωτογράφιση, δακτυλοσκόπηση, αρχειοθέτηση της περίπτωσής του στον φάκελο της υπηρεσίας. Με περιπολικό και σιδηροδέσμιο τον πήγαν στην Εισαγγελία, στην πρώην Σχολή Ευελπίδων. Μετά από ώρα ο αρμόδιος Εισαγγελέας, παρουσία πλέον του δικηγόρου του, ανακαλύπτει ότι η δίωξη για τα χρέη προς το ΙΚΑ, δεν υφίσταται! Πρόκειται απλώς για λάθος ενός δικαστηρίου… μιας πρωτεύουσας Νομού κοντά στην Αθήνα!
Για την ιστορία να πούμε ότι ο εν λόγω φιλοξενούμενος του Ελληνικού Δημοσίου, όπως ανακάλυψε ο δικηγόρος του, είχε πριν από πολλά χρόνια μια τουριστική επιχείρηση μαζί με την, πρώην τώρα, σύζυγο του. Από το κοινωνικό τουρισμό το ΙΚΑ τους οφείλει (ακόμα) 17.500 ευρώ. Από λάθος όμως το ΙΚΑ ζήτησε δικαστικά τα δικά του οφειλόμενα που έφτασαν το ποσό των 2.800 ευρώ και οι δικαστικές υπηρεσίες αγνόησαν, λόγω φόρτου υποθέσεων την μετέπειτα παραγγελία του ΙΚΑ ότι δεν υφίσταται νομικό ζήτημα.
Επειδή όμως ο Εισαγγελέας δεν είχε τα επίσημα έγγραφα από το αρμόδιο δικαστήριο και λόγω του ότι η ώρα είχε περάσει, δεν διέταξε την παύση της κράτησής του αλλά την συνέχισή της μέχρι την Δευτέρα όπου θα άνοιγαν και πάλι οι υπηρεσίες. Επέστρεψε έτσι στην ΓΑΔΑ, όπου παρέμεινε κρατούμενος όλο το Σαββατοκύριακο. Την Δευτέρα το μεσημέρι η περιπέτειά του έληξε και με επισήμως. Το κράτος όμως σοφά σκεπτόμενο, τον έβαλε να υπογράψει κι ένα χαρτί ότι δεν θα εγείρει νομικές και άλλες απαιτήσεις από το Ελληνικό Δημόσιο στο μέλλον.
«Δεν φταίμε εμείς. Τέτοια λάθη συμβαίνουν, δεν έγινε και τίποτα», ήταν η αποχαιρετιστήρια φράση του επίσημου κράτους.
«Είμαι ελεύθερος»
Όταν με επισκέφθηκε την Δευτέρα το απόγευμα και μου διηγήθηκε όλη την ιστορία του κλαίγοντας σαν μικρό παιδί του συνέστησα να μην το αφήσει έτσι, να κινηθεί νομικά ή έστω να μου επιτρέψει να δημοσιοποιήσω την περιπέτειά του, με ντοκουμέντα και στοιχεία. Δεν ήθελε! «Πού να μπλέξω τώρα, φοβάμαι!». Όμως ήταν αγανακτισμένος, θυμωμένος, φοβισμένος. «Δεν αντέχω άλλο κι επειδή δεν μπορώ να πειράξω κανέναν, θα σκοτωθώ…», μου επαναλάμβανε συνεχώς
Μόλις προχθές, Τρίτη βράδυ, λαμβάνω ένα μήνυμα από την Ολλανδία: «Κύριε… δολερέ, έφτασα. Πολύ κρύο, ρίχνει ψιλό χαλάζι. Εγώ όμως νοιώθω ζεστασιά. Με αντιμετωπίζουν ως άνθρωπο, είμαι ελεύθερος.»
Υ.γ. Δεν έχω την άδεια του κυρίου Παύλου να δημοσιοποιήσω, έστω και παραποιημένη, αυτή την ιστορία και του ζητώ συγγνώμη που το κάνω. Σε τελική ανάλυση δεν είναι και καμία φοβερή αποκάλυψη. Τέτοιες ιστορίες και άλλες χειρότερες, συμβαίνουν καθημερινά. Αύριο μπορεί να συμβούν σε μένα ή στον καθέναν από εσάς. Έτσι κι αλλιώς «δεν έγινε και τίποτα…»!
δολερός
Πραγματικά έχω μείνει άφωνος. Δυστυχώς η ιστορία του κ. Παύλου μάλλον δεν είναι η εξαίρεση. Στο κάθε κ. Παύλο καλό δρόμο, γιατί σίγουρα στην αναζήτηση σας, στην Ολλανδία ή όπου αλλού, θα υπάρχουν μέρη σε αυτόν τον κόσμο που η αξιοπρέπεια δεν ποδοπατήται! Για να είσαι και να αποκαλείσαι Άνθρωπος δεν θα πρέπει να βιάζεις την αξιοπρέπεια του άλλου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘλιβερή ιστορία. Όμως, η "ζεστή" αντιμετώπιση στο εξωτερικό σε πολλές περιπτώσεις είναι, πολύ απλά, επιφανειακή και προσωρινή. Γιατί ακριβώς τα ίδια γίνονται και στις άλλες, "πολιτισμένες" χώρες. Ρωτήστε, π.χ., τα εκατομμύρια νοικοκυριά στην Αμερική που έχουν μείνει στο δρόμο επειδή οι τράπεζες έχουν κατασχέσει τα σπίτια τους, λόγω χρέους, ενώ σε πολλές περιπτώσεις, αρνήθηκαν να κάνουν διακανονισμό οι τράπεζες που θα επέτρεπε αυτά τα νοικοκυριά να μείνουν στα σπίτια τους. Το ίδιο ισχύει και για τα δεκάδες εκατομμύρια άτομα που ζουν δίχως ασφάλεια υγείας, και τους εργάτες κάποιων μεγάλων εταιρειών που αναγκάζονται να δουλεύουν υπερωρίες χωρίς πληρωμή (αν είναι τυχεροί βέβαια και έχουν ακόμα θέση εργασίας!). Μπορεί να είναι ΧΑΛΙΑ η κατάσταση στην Ελλάδα, άλλα ούτε στο εξωτερικό είναι πολύ ρόδινα.
ΑπάντησηΔιαγραφή@chilly Όχι δεν είναι εξαίρεση. Πολλές παρόμοιες ιστορίες διαδραματίζονται καθημερινά. Το ζητούμενο είναι για ποιό λόγο οι δημόσιοι υπάλληλοι που λέγονται αστυνομικοί ή εισαγγελικοί λειτουργοί, να μην επιδεικνύουν στοιχειωδώς ευγενική συμπεριφορά και σεβασμό στον κρατούμενο. Που στο κάτω κάτω της γραφής εκ του ρόλου τους είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Moving Greece Forward Ασφαλώς. Μάλιστα σε πολλές χώρες είναι χειρότερα κι από μας. Στην προκειμένη περίπτωση η "ζεστασιά" έγκειται φαντάζομαι στην ελπίδα μιας νέας αρχής και στην, έστω και επιφανειακά, τυπική ευγένεια που του έδειξαν. Ελπίζω να περάσει καλύτερες ημέρες εκεί, όπου θα έχει συντροφιά την κόρη του και το εγγοννάκι του.
μου έτυχε και μένα μια παραλίγο παρόμοια ιστορία όταν ήθελα να πάω απο Χίο Τουρκία.. με μπερδέψανε με έναν άλλον. Ευτυχώς για μένα τα στοιχεία του άλλου υπήρχαν.. τι θα γινόταν αν δεν τα χαν, δε θέλω να μάθω!...
ΑπάντησηΔιαγραφή